سیاستگذاری جمهوری اسلامی ایران در شبکه‌های اجتماعی در مقابله با نیروهای گریز از مرکز

چکیده

فضای مجازی عرصه‌ای از فرهنگ با قابلیت‌های گسترده که فعالیت‌های متنوعی را در خود فراهم می‌آورد. از این رو در تمامی کشورهای جهان به عنوان قلمروی حساس و نیازمند سیاستگذاری شناخته شده است. درواقع مواقعی که ظهور و گسترش ابزارهای اطلاعاتی و ارتباطی تغییرات سریع و شرایط سخت  اجتناب ناپدیر و طبیعی به حساب می‌آیند وجود تصمیمات راهبردی و جامع برای حرکت منظم و منسجم و مقابله با تغییرات و تحولات روزمره، در هر سازمان و نهاد و یا حتی کشوری ضروری به نظر می‌رسد. در کشور ما نیز این مسئله به دلیل شرایط ویژه سیاسی، اجتماعی، امنیتی و ... دارای اهمیت بسزایی است لذا تحقیق حاضر ضمن تشریح کارکرد شبکه‌های اجتماعی‌، نوع و نحوه فعالین قومی در آن، به نقش و میزان و نحوه تاثیر این شبکه‌‌ها در همگرایی و واگرایی اقوام از دولت مرکزی و همچنین سیاست‌های ج. ا. ا را در فضای مجازی در دو دوره قبل و بعد از تشکیل شورای عالی فضای مجازی و سیاست‌های تدوینی که برخی ایجابی و برخی سلبی می‌باشد را مورد مطالعه و بررسی قرار داده است و ضمن کالبدشکافی مشکلات اقوام به تشریح علل مهاجرت، بیان مشکلات از فضای واقعی به مجازی را تشریح و در خصوص نوع و نحوه فعالیت این فعالین قومی و تاثیر مشکلات اقتصادی، اجتماعی را تبیین و سیاست‌های اتخاذی برای افزایش همگرایی و کاهش واگرایی‌ها براساس مدل سیاستگذاری نهادی را مورد کنکاش و بررسی قرار داده است. و به هدف اصلی پژوهش که همانا، تبیین سیاست‌ها و چالش‌های جمهوری اسلامی ایران در فضای مجازی در مقابله با نیروهای گریز از مرکز است را با پاسخی جامع و کامل به سوال اصلی تحقیق سیاست‌های ج. ا. ا در فضای مجازی برای افزایش همگرایی و کاهش واگرایی گروه‌های قومی در تقابل با تهدیدات دشمنان در مقابل با نیروهای گریز از مرکز چه می‌باشد؟ را ارائه داده است. یافته‌ها نشان داد که جمهوری اسلامی ایران، نظر به جایگاه، تاثیر پذیری و گستردگی فضای مجازی، لزوم ورود و دخالت مناسب در حوزه مذکور را لمس کرده و سیاستگذاری متناسب با موضوع، یعنی نظارت و دخالت مستقیم بر محتوا و عملیات فضای مجازی را در پیش گرفته است.