طراحی مدل همکاری بین اعضای زنجیره تامین و اندازگیری کارایی تکنیکی شرکت‌های تامین کننده با استفاده از تحلیل پوششی داده‌ها در صنعت نفت و گاز

چکیده

با توجه به افزایش رقابت بین شرکت‌ها و تامین کنندگان صنعت نفت و پتروشیمی در عصر حاضر این ضرورت ایجاد می‌شود که تمامی شرکت‌های فعال در این زمینه از میزان کارایی خود اطلاع کامل داشته و علل مختلف کارایی و ناکارایی واحد‌های خودشان بررسی نمایند و با دقت و برنامه ریزی مناسب به اصلاح واحد‌های کارا بپردازند. با کاراتر شدن واحد‌های ناکارا می‌توان انتظار داشت که منافع ملی بهتر و بیشتر از قبل تامین گردد. و سیستم تولیع و توسعه نفت و پتروشیمی کشور را کاراتر از قبل می‌کند. در مقاله حاضر به موضوع طراحی مدل همکاری بین اعضای زنجیره تامین و اندازگیری کارایی تکنیکی شرکت‌های تامین کننده با استفاده از تحلیل پوششی داده‌ها پرداخته شده است. با بررسی داده‌ها و خروجی‌های موثر، با استفاده از تحلیل پوششی داده‌ها کارایی تکنیکی شرکت‌های تامین کننده کشور را با دو فرض بازده به مقیاس ثابت و بازده به مقیاس متغیر به دست آورده می‌شود. برای این منظور نمونه آماری شامل 15 نفر از خبرگان علمی و تجربی آشنا به مدیریت مالی و بورس که سابقه عملیاتی در مدیریت مالی را داشته اند می‌باشد. نتایج تحقیق حاکی از آن است ﮐﺎراﯾﯽ ﺗﮑﻨﯿﮑﯽ و ﮐﺎراﯾﯽ ﺗﮑﻨﯿﮑﯽ ﺧﺎﻟﺺ (ﻣﺤﺾ) ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ از ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻣﺪل ﻫﺎیسی سی آر  وبی سی سی ﺣﺎﺻﻞ می‌ﺷﻮﻧﺪ.. ﺗﺤﺖ ﻓﺮض سی آر اس  ﻣﺘﻮﺳﻂ ﮐﺎراﯾﯽ شرکت‌های مورد بررسی ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ%88،45 می‌ﺑﺎﺷﺪ. از ﻧﻈﺮ ﻫﻨﺪﺳﯽ ﻧﯿﺰ ﺗﺤﺖ اﯾﻦ ﻓﺮض ﻣﺮز ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﯾﮏ ﺧﻂ راﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ واﺣﺪﻫﺎی ﮐﺎرا روی آن ﻗﺮار دارﻧﺪ و ﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎراﺗﯽ آن را می‌ﺳﺎزﻧﺪ. و ﺗﺤﺖ ﻓﺮض وی آر اس ﻧﯿﺰ%90.88 اﺳﺖ. و اﯾﻦ اﻣﺮ ﺣﺎﮐﯽ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ شرکت‌ها ﺑﺎ ﻣﻘﺪار ورودی ﻓﻌﻠﯽ%9.12 ﮐﻤﺘﺮ از ﻣﻘﺪار ﺑﻬﯿﻨﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﺮده اﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺮز ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺗﺤﺖ اﯾﻦ ﻓﺮض ﻣﻘﻌﺮ اﺳﺖ و ﻫﺮ واﺣﺪ ﺗﻮﻟﯿﺪی ﮐﺎرا در ﺟﺎی ﺧﻮدش روی ﻣﺮز ﻗﺮار می‌ﮔﯿﺮد. ﻣﺘﻮﺳﻂ ﮐﺎراﯾﯽ ﻣﻘﯿﺎس ﻧﯿﺰ ﺑﺮاﺑﺮ%97.17 اﺳﺖ و اﯾﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻘﯿﺎس واﻗﻌﯽ ﺗﻮﻟﯿﺪ%2.83 ﺑﺎ ﻣﻮﻟﺪﺗﺮﯾﻦ ﻣﻘﯿﺎس ﺗﻮﻟﯿﺪ اﺧﺘﻼف دارد. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎراﯾﯽ ﺗﮑﻨﯿﮑﯽ ﻣﺤﺾ (ﺧﺎﻟﺺ) (پی تی ای) از ﮐﺎراﯾﯽ ﻣﻘﯿﺎس ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ، در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺎﮐﺎراﯾﯽ ﻣﻘﯿﺎس اﯾﺠﺎد می‌ﺷﻮد. در ﺣﺎﻟﺖ عکس اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺨﺶ ﻋﻤﺪه ﻋﺪم ﮐﺎراﯾﯽ ﻧﺎﺷﯽ از ﻧﺎﮐﺎراﯾﯽ ﺗﮑﻨﯿﮑﯽ ﺧﺎﻟﺺ ﯾﺎ ﻫﻤﺎن ﻧﺎﮐﺎراﯾﯽ ﻣﺪﯾﺮﯾﺘﯽ (ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﯽ) اﺳﺖ.