مدل ساختاری پیش بینی اندیشه‌پردازی خودکشی براساس صفات بیمارگون شخصیت با میانجی‌گری تجارب تجزیه‌ای

چکیده

هدف: هدف از پژوهش حاضر پیش بینی اندیشه­پردازی خودکشی براساس صفات بیمارگون شخصیت با میانجیگری تجارب تجزیه­ای بود.

روش‌شناسی: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل تمام مراجعین به کلینیک­های مشاوره و روانشناسی شهر قم در سال 1402 بود که از میان آن­ها به روش نمونه گیری در دسترس 550 نفر انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه شخصیت براساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلال­های روانی- ویراست پنجم ساخته ماپلس و همکاران (۲۰۱۵)؛ مقیاس تجارب تجزیه­ای ساخته برنستاین و پاتنام (۱۹۸۶) و پرسشنامه اندیشه­پردازی خودکشی بک ساخته بک و همکاران (1979) بود. جهت تحلیل داده­ها از روش الگویابی معادله­های ساختاری استفاده شد.

یافته‌ها: تجارب تجزیه‌ای رابطه بین شخصیت بیمارگون با اندیشه­پردازی خودکشی را به صورت مثبت و معنادار (001/0=P، 052/0=β) را میانجیگری می‌کند.

نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان داد که تجارب تجزیه‌ای نقش میانجی معناداری بین صفات بیمارگون شخصیت و اندیشه‌پردازی خودکشی دارند و باید در مداخلات روانشناختی به آن توجه شود.