اثربخشی طرحواره درمانی بر بهزیستی و خودکارآمدی تحصیلی دانش­آموزان مقطع متوسطه دوم

چکیده

زمینه و هدف: پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر بهزیستی و خودکارآمدی تحصیلی دانش­آموزان مقطع متوسطه دوم انجام شد.

روش: این مطالعه در قالب روش نیمه­آزمایشی  با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و تقسیم تصادفی آزمودنی­ها بود. جامعه آماری کلیه دانش­آموزان مقطع متوسطه دوم منطقه ۵ آموزش و پرورش تهران بزرگ در سال 1403 بودند که از بین مدارس متوسطه دولتی منطقه ۵ در حوزه آموزش نظری دو دبیرستان انتخاب و پس از اجرا پرسشنامه­های خودکارآمدی جینکز و مورگان (۱۹۹۹) و بهزیستی تحصیلی سوینی و همکاران (2012) از بین کسانی که کمترین نمره را بدست آورده­اند، مناسب با حجم نمونه برای هر گروه حداقل ۱۵ نفر انتخاب و بصورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. جلسات طرحواره درمانی در طی 8 جلسه 60 دقیقه­ای بر روی اعضای گروه آزمایش اجرا شد. یافته­ها: براساس نتایج، تفاوت معنی‌داری در ترکیب خطی نمرات بهزیستی تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش­آموزان مقطع متوسطه دوم با توجه به گروه وجود دارد (0.009 sig=، 79/5 F= و 68/0 =لامبدای ویلکز). علاوه براین، ضرایب مرتبط با مجذور اتا نیز نشان می­دهد که 7/31 درصد از واریانس متغیرهای وابسته شامل«بهزیستی تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی در دانش‌آموزان مقطع متوسطه دوم» توسط متغیرهای گروه‌بندی (افراد گروه­های آزمایش و گواه) تعیین می‌شود. نتیجه‌گیری: استفاده از طرحواره درمانی میتواند بر روی متغیرهای وابسته شامل بهزیستی تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش­آموزان مقطع متوسطه دوم معنی­دار باشد و از این روش می­توان برای توسعه توانمندی های افراد استفاده کرد.